دوچرخه سواری از پیچه بن (الموت) به آبگرم سه هزار و تنکابن

روز اول 16 شهربور 96

چند باری مسیر الموت به سه هزار را رکاب زده بودم و همیشه دوست داشتم به آبگرم سه هزار که در انتهای دره سه هزار و در زیر قلل تخت سلیمان واقع شده سر بزنم ولی قسمت نمیشد. با توجه به کمبود وقت، فرصت رکابزنی تمام مسیر از قزوین تا آبگرم و سپس تنکابن را نداشتیم. با ماشین یکی از دوستان، خودمان را به روستای پیچه بن، انتهایی ترین روستای منطقه الموت شرقی رساندیم و رکابزنی را ساعت 12 به سمت گردنه ۳۲۰۰ متری سلمبار آغاز کردیم. مسیر از پیچه بن تا گردنه تماما به شکل سربالایی و خاکی است و باید 500 متر ارتفاع بگیریم، تا به گردنه سلمبار و کارونسرای تاریخی پیچه بن برسیم کارونسرای پیچه بن در سالهای دور که مردم از طریق مسیر مالرو الموت به شهسوار رفت و آمد میکردند محل استراحت کاروان ها بوده (پیچه بن تا گردنه سلمبار 6.5 کیلومتر). بعد از گردنه مسیر تا سه راهی شهسوار و درجان سرپایینی هست و باید حدود 1500 ارتفاع کم کنیم. از رکابزنی در مسیر سرپایینی و پیچ در پیچ و لذت میبریم و از کنار روستاهای سلج انبار و مران عبور میکنیم تا به سه راهی آبگرم و تنکابن میرسیم (گردنه تا سه راهی آبگرم 20 کیلومتر). برای رفتن به سمت تنکابن باید مسیر سمت چپ که سرپایینی هست را ادامه داد. ما مسیر سربالایی سمت راست که به آبگرم منتهی میشود را رکاب میزنیم. مسیر تا آبگرم کاملا سربالایی است و باید حدود 850 متر ارتفاع بگیریم در مسیر سربالایی از روستاهای سرن، شهرستان، درجان، میانرود و کرن عبور میکنیم. روستای درجان آخرین روستای بزرگ در مسیر است و بعد از درجان مسیر به سمت آبگرم به شکل مالرو ادامه دارد. در مسیر مزارع لوبیا زیادی را میبینیم  محصول اصلی این منطقه لوبیا است. بعد درجان، مسیر مالرو را با عبور از چند پل چوبی به سمت روستای کوچک کرن ادامه میدهیم (سه راهی آبگرم تا کرن 9 کیلومتر)  قهوه خانه ابتدای روستا کرن محل مناسبی برای شبمانی است ولی ما با توجه اینکه قصد رسیدن به آبگرم را داریم از کرن به سمت آبگرم حرکت میکنیم. به گفته اهالی پیاده روی از کرن تا آبگرم حدود ۲ ساعت زمان میبرد. از اینجا به بعد با توجه به سربالایی و در بعضی نقاط سنگلاخ بودن مسیر امکان دوچرخه سواری وجود ندارد و بیشتر باید دوچرخه به دست حرکت کنیم. سربالایی های مسیر با یک شیب تند از پشت قهوه خانه شروع میشود و در بعضی جاها شیب ملایم و در بعضی نقاط شیبها تند میباشد مسیر در کنار رودخانه سه هزار ادامه پیدا میکند. در بعضی نقاط توسط پل های چوبی دست ساز از رودخانه عبور میکنیم. کم کم هوا رو به تاریکی میرود ولی ما با کمک نور هدلایت به مسیرمان ادامه میدهیم. حدود یک ساعت و نیم از مسیر را در تاریکی شب میرویم. پاکوب مشخصی تا آبگرم وجود دارد ولی در بعضی نقاط پاکوب ها به چند راهی تبدیل می شد و تشخیص مسیر اصلی را سخت میکرد که با کمک جی پی اس مسیر اصلی را ادامه میدهیم. در سر یک پیچ ناگهان چراغ ها و چادر های اطراف آبگرم نمایان شد و ما خوشحال از رسیدن به آبگرم در دل شب از آخرین پل چوبی دست ساز که از همه هم باریکتر تر بود عبور کردیم و به آبگرم سه هزار رسیدیم.با توجه به تاریکی شب پیمایش مسیر از روستای کرن تا آبگرم حدود دو ساعت و نیم زمان برد محلی های روستای درجان با زدن چند چادر و راه انداختن موتور برق امکان شب مانی برای  کسانی که چادر ندارند را با کرایه دادن چادر در تابستان فراهم کرده اند. ما سریعا چادر خودمان را برپا کردیم و به آبگرم رفتیم. دور محل آبگرم را دیوار سنگچین درست کرده اند. ( کرن تا آبگرم 5.5 کیلومتر) چشمه در یک حفره کوچک در دل زمین است که با چند پله از سطح زمین به پایین میرود. ظرفیت حفره آبگرم حدود شش یا هفت نفر است. جلوی خروجی آب را باید بست تا چاله از آبگرم پر شود‌. دمای آب نیز خیلی بالا نیست ولی این آبگرم طبیعی در دل کوه و خنکای شب لذت خاص خودش را دارد. بعد از آبتنی در آبگرم و خوردن شام در چادر بخواب رفتیم.

مسیر رکاب زنی: پیچه بن، گردنه سلمبار، سلج انبار، مران، سه راهی آبگرم و تنکابن،سرن، درجان، شهرستان، میانرود، کرن، آب گرم تخت سلیمان 

مسافت طی شده: 46 کیلومتر

روز دوم 17 شهریور 96

صبح ‌زود از خواب بیدار شدیم مه ارتفاعات منطقه را گرفته بود و هوا خنک و مطبوع بود. چادر و وسایل را جمع کردیم و آماده برگشت مسیر مالرو و ادامه رکابزنی تا تنکابن شدیم. بعد از کمی گپ زدن با کوهنوردانی که از روستای پراچان منطقه ی طالقان و با عبور از دمچه به آبگرم سه هزار رسیده بودند، مسیر برگشت را در پیش گرفتیم. برخلاف شب گذشته که در تاریکی و مسیر سربالایی بودیم امروز مسیر سرپایینی سرعتمان را ببشتر کرده بود و نصف بیشتر مسیر که مناسب بود را رکاب زدیم  و بعد از یک ساعت و نیم به روستای کرن رسیدیم در قهوه خانه روستا کمی استراحت کردیم. مسیر سرپایینی را برخلاف مسیر روز گذشته ادامه دادیم و بعد از سه راهی از کنار روستاهای یوج، قاضی محله و سربالان عبور کردیم جاده چند کیلومتر بعد از سربالان آسفالته میشود. هوا ابری است و آسمان هم میبارد و ما  را کمی خیس میکند هر چه به سمت شمال حرکت میکردیم طبیعت سرسبز و جنگلی تر میشد. هنوز مثل چند سال پیش که از این مسیر عبور کردم ماشین های سنگین مشغول جاده و تونل سازی برای جاده ی اصلی قزوین الموت تنکابن هستند به امید اینکه این جاده کمترین صدمه را به طبیعت این منطقه بزند. جاده را در دل جنگل و کنار رودخانه خروشان سه هزار بصورت سرپایینی ادامه میدهیم تا به قلعه گردن، خرم آباد و تنکابن میرسیم و از تنکابن به قزوین برمیگردیم 

مسیر رکاب زنی: آبگرم، کرن، درجان، شهرستان، سرن، یوج، قاضی محله، سربالان، داس دره، قلعه گردن، خرم آباد تنکابن

مسافت طی شده: 64 کیلومتر

فایل جی پی اس مسیر

دشت پیچه بن و قله شاه البرز

آبشار بالای روستای پیچه بن

مسیر مران به سه هزار

روستای درجان 

مزرعه لوبیا میانرود

یکی از پل های چوبی مسیر آبگرم

آبگرم سه هزار

محوطه بیرون آبگرم (در سمت چپ عکس دیوار سنگچین دور آبگرم مشخص هست)

برگشت مسیر مالرو از آبگرم به سمت کرن

سه هزار 

دوباره جنت رودبار! رکابزنی مسیر قزوین، الموت، جنت رودبار، رامسر

برنامه جنت رودبار تقریبا چند ساله به پای ثابت برنامه های من تبدیل شده امسال هم مثل چند سال گذشته این مسیر رو رکاب زدیم با این تفاوت که این بار مثل سال ۹۲ مسیر رو کامل از قزوین تا رامسر رکاب زدیم ولی در خرداد ماه و در هوای سرد مناطق کوهستانی البرز 

برای اطلاعات بیشتر در مورد این مسیر گزارش سال ۹۲ و سال ۹۴ یا این مطلب رو مشاهده کنید

فایل جی پی اس مسیر

خلاصه گزارش: 

روز اول(۱۲ خرداد ۹۶): قزوین، دانشگاه آزاد، باراجین، زرشک، گردنه گدوک، کامان، بهرام آباد، رازمیان، هیر و ویار

شب مانی‌ در امامزاده روستای ویار

روز دوم(۱۳ خرداد): ویار، شنگل رود، گردنه گونه کول، سپارده، یازن، نارنه، تمل، دوراهی افی، گردنه بزابن، ییلاق زورود (زاروت)

شب مانی در یکی از گوسفند سراهای ییلاق زورود ... هوا در این منطقه بحدی سرد بود که هنوز در نیمه خرداد گوسفندسراها و زنبور داری ها کارشان را در این ارتفاع شروع نکرده بودند. از اوایل تیر ماه گوسفندها را به این ییلاق میارن

ما قصد برپایی چادر در کنار یکی از چشمه های مسیر را داشتیم ولی با راهنمایی محلی ها از  کلبه چوپانان این منطقه که خالی بود استفاده کردیم

روز سوم(۱۴ خرداد): ییلاق زورود، گردنه ناصر تاش، لتکا، آغوزکی، پلهم جان، چورته، جنت رودبار، اکراسر، جنگل دالخانی، پیازکش، گالش محله، رامسر

امامزاده ویار

در مسیر گردنه گونه کول

گردنه گونه کول

در مسیر سپارده

سپارده به تمل

تمل به زورود

شب مانی در یکی از گوسفند سراهای زورود

آغورکی و گلین

در مسیر جنت رودبار 

جنت رودبار و روستاهای اطراف

اکراسر

جنگل دالخانی 

پارک جنگلی دالخانی

رکابزنی الموت اشکور جنت رودبار رامسر

امسال هم مثل سال گذشته قسمت شد در تاریخ نهم و دهم مرداد دوباره یکی از مسیرهای مورد علاقه ام (الموت، اشکور، جنت رودبار) را رکاب بزنم. اینبار هم مه و باران همسفر ما بود. بهترین فصل برای رکابزنی این مسیر اواخر خرداد و اوایل تیر هست ولی اینبار از شانس ما آب و هوا خوب بود و ما به هوای گرم نیمه مرداد نخوردیم.

برای اطلاعات بیشتر در مورد این مسیر این لینک (مسیر شماره 2) را مشاهده کنید

روز اول (شنبه نهم مرداد 95):

مسیر طی شده با ماشین: قزوین، دانشگاه آزاد، باراجین، زرشک، گردنه گدوک، کامان، فلار، بهرام آباد، رازمیان، هیر، ویار 

مسافت طی شده با ماشین: 70 کیلومتر

مسیر دوچرخه سواری: ویار، شنگل رود، کلیج دره، گردنه گونه کوه، سپارده، یازن، نارنه، دوراهی میج، تمل، دوراهی افی، گردنه بزابن، زورود (زاروت) 

مسافت رکابزنی: 45 کیلومتر

کمترین ارتفاع: 1750 متر ویار

بیشترین ارتفاع: 2850 متر زورود

روز دوم (یکشنبه 10 مرداد 95): 

مسیر رکابزنی: ییلاق زاروت، ناصرتاش، گردنه لاکتراشان، دوراهی لگا، آغوزکی، پلهم جان، آرمو، چورته، میشاورک، جنت رودبار، اکراسر، ایزکی، دوراهی گرسماسر، پیازکش، گالش محله، رامسر

مسافت رکابزنی: 90 کیلومتر

کمترین ارتفاع: 4 متر رامسر

بیشترین ارتفاع: گردنه 3100 متر

روستای ویار

کوه بزابن

در مسیر سپارده به تمل

مناظر اطراف روستای لگا

جنگل دالخانی

رکابزنی از سیدشت تا قله درفک

مسیر رکابزنی : سیدشت - نورالعرش - سیاه دشت بن - اربوناب - کاسه درفک و بازگشت

مسافت رکابزنی: 45 کیلومتر

کمترین ارتفاع: 1008 متر سیدشت

بیشترین ارتفاع: 2535 متر کاسه درفک

فایل جی پی اس مسیر 

صبح روز جمعه 21 خرداد ساعت 5 از قزوین با ماشین در جاده قزوین رشت به سمت شهر رستم آباد حرکت می کنیم. در اتوبان بعد از پشت سر گذاشتن شهرهای منجیل و رودبار در خروجی توتکابن از اتوبان خارج شده و مسیرمان را به سمت توتکابن تغییر دادیم. در ادامه مسیر با عبور از روستای سندس در دوراهی دفراز به سمت چپ می پیچیم. جاده ی زیبا و پیچ در پیچ را با عبور از روستاهای دفراز، پلنگ دره، رشی پشت سر میگذاریم و به روستای سیدشت میرسیم. روستای سیدشت با ارتفاع 1010 متر از سطح دریا شروع مسیر رکابزنی ما به سمت قله درفک میباشد. مسیر از روستای سیدشت تا قله درفک تماما به شکل سربالایی است. رکابزنی را ساعت 8 صبح با خروج از سیدشت و در یک مسیر جنگلی زیبا و هوای خنک صبحگاهی آغاز میکنیم. مسیر از روستای سیدشت تا دوراهی نورالعرش آسفالته میباشد. بعد از دوراهی نور العرش مسیر سربالایی خاکی را ادامه میدهیم و از کنار روستاهای نورالعرش و ناوه عبور میکنیم. بعد روستای ناوه از جنگل های انبوه خارج میشویم. روستای سیاه دشت بن آخرین روستای بزرگ در مسیر است که ما از کنار آن عبور میکنیم. بعد از سیاه دشت بن هر چند کیلومتر روستاهای کوچک ییلاقی با چند خانه در مسیر وجود دارند. مسیر با وجود کوهستانی بودن بسیار کم آب است به همین خاطر هر جا که با آب خوراکی برخورد میکنیم، ذخیره آب را پر میکنیم. بعد از دو راهی چیچال به گوسفند سرای اربوناب میرسیم. اینجا آخرین جایی است که میتوانیم قمقمه های آب را پر کنیم و بعد از این چشمه ای در مسیر وجود ندارد. ضمنا در قله نیز آب خوراکی یا چشمه وجود ندارد. با عبور از اربوناب از یک جنگل زیبا با درختان بلند عبور میکنیم . از اینجا به بعد مسیر سنگلاخی میشود بصورتی که رکاب زدن در بعضی سربالایی های سنگلاخی مشکل است. مسیر سنگلاخی تقریبا تا نزدیکی های کاسه درفک ادامه دارد. در نزدیکی های قله مه شدید اطراف ما را در برگرفت وباران شدید شروع به بارش کرد. تنها نکته نگران کننده رعد و برق های شدید بود. ابتدا تصمیم گرفتیم که سریع ارتفاع کم کنیم و در جایی پناه بگیریم ولی با توجه به اینکه به کاسه درفک نزدیک بودیم و میتوانستیم در یکی از گوسفند سراها از باران و رعد و برق در امان بمانیم پس از کم شدن شدت باران سریعا به سمت بالا حرکت کردیم و به کاسه قله درفک سرازیر شدیم. مجددا باران رگباری با رعد و برقهای شدید شروع شد ولی ما خودمان را ساعت 2 بعد از ظهر به یکی از گوسفند سرا های قله رساندیم و در آنجا پناه گرفتیم. هوا خیلی متغیر بود گاهی کمی صاف میشد و گاهی دوباره رگبار میزد. تا عصر این وضعیت ادامه داشت با توجه به وضعیت آب و هوا تصمیم گرفتیم شب را در گوسفند سرا بمانیم و فردا صبح به سمت پایین حرکت کنیم. عصر کمی هوا صاف شد و فرصت کردیم از جبهه شمالی قله درفک و غار برفی روی قله دیدن کنیم. غار درفک در سراسر سال پوشیده از برف است. در فصل هایی که برروی قله برف وجود دارد. برف ها را در داخل غار انبار میکنند و در فصل های دیگر با توجه به اینکه بروی قله چشمه وجود ندارد برای تهیه آب مورد نیاز دامها، برفها را ذوب میکنند. شب سردی را در قله درفک سپری کردیم وزش بادهای شدید، صاعقه و باران های رگباری ما را گهگاه از خواب بیدار میکرد. خوشبختانه صبح زود هوا بالای سرمان کاملا صاف شد ولی ارتفاعات پایینتر همه پوشیده از مه بودند آماده برگشت به پایین قله شدیم و از همان مسیر مجددا به پایین بازگشتیم. در مسیر بازگشت بعد از روستای سیاه دشت بن وارد مه غلیظ شدیم بطوری که رطوبت بالا لباسهایمان را کاملا خیس کرد. ساعت 9:30 صبح به روستای سیدشت رسیدیم و پس از بارگیری دوچرخه ها به قزوین بازگشتیم.

دوراهی نورالعرش

جنگل سیدشت

حاشیه جنگل سیدشت به نورالعرش

چیچال

منظره شمالی درفک

جبهه شمال درفک

کاسه درفک

دهانه غار برفی درفک

در مسیر بازگشت

جنگل زیبای اربوناو

اربوناو به سیاه دشتبن

رکابزنی مسیر الموت اشکورات جنت رودبار رامسر

خلاصه گزارش: 

روز اول (پنج شنبه 25 تیر 94):

مسیر طی شده با ماشین: قزوین، دانشگاه آزاد، باراجین، زرشک، گردنه گدوک، کامان، فلار، بهرام آباد، رازمیان، هیر، ویار 

مسافت طی شده با ماشین: 70 کیلومتر

مسیر دوچرخه سواری: ویار، شنگل رود، کلیج دره، گردنه گونه کوه، سپارده، یازن، نارنه، دوراهی میج، تمل، دوراهی افی، گردنه بزابن، زورود (زارولات) 

مسافت رکابزنی: 45 کیلومتر

کمترین ارتفاع: 1750 متر ویار

بیشترین ارتفاع: 2850 متر زورود

روز دوم (جمعه 26 تیر 94): 

مسیر رکابزنی: زورود، ناصرتاش، گردنه لاکتراشان، دوراهی لگا، آغوزکی، پلهم جان، آرمو، چورته، میشاورک، جنت رودبار، اکراسر، ایزکی، دوراهی گرسماسر، پیازکش، گالش محله، رامسر

مسافت رکابزنی: 90 کیلومتر

کمترین ارتفاع: 4 متر رامسر

بیشترین ارتفاع: گردنه 3100 متر

فایل Google Earth مسیر

فایل GPS مسیر

تعطیلات عید فطر در راه بود و من هم مثل هر سال بدنبال اجرای یک برنامه بودم ولی هر کدام از دوستانی که با هم همرکاب میشویم بعلتی نمیتوانستن با من همراه بشوند. به همین خاطر به سرم زد که تنهایی براه بیافتم و راهی شمال بشوم. مسیری را انتخاب کردم که با توجه به نزدیک بودن تعطیلات خلوت باشه. مسیرهای مختلفی مثل الموت به سه هزار و الموت به رحیم آباد رودسر را بررسی کردم ولی در آخر تصمیم ام این شد، مسیری که از الموت به سمت اشکورات میرود را رکاب بزنم و از اونجا مسیر فرعی و خاکی که به سمت جنت رودبار و رامسر میرود را ادامه بدهم و جاده اصلی که به اشکورات میرود رو دنبال نکنم.

 

نقشه مسیر قزوین، الموت غربی، اشکور، جنت رودبار، رامسر

برای اینکه تنها بودم و بارها مسیر قزوین تا روستاهای هیر و ویار را رکاب زدم . مسیر قزوین تا ویار را با ماشین طی کردم. با عبور از باراجین، زرشک، گردنه گدوک، کامان، فلار، بهرام آباد، رازمیان و هیر سرانجام به روستای ویار آخرین روستای بزرگ در مسیر الموت به اشکورات رسیدم رکابزنی را از این روستا به سمت گردنه گونه کوه آغاز کردم.

روستای ویار

مسیر دوچرخه سواری بعد عبور از پل رودخانه نینه رود با شیب های خیلی تند آغاز می شود و با پیچ های متعدد ارتفاع میگیرد. مسیر تا گردنه گونه کوه تماما سربالایی است. در مسیر سربالایی ها دو چوپان اشکوری را دیدم که برای چوپانی به منطقه الموت می رفتند و از جایی که برای چوپانی میرفتند تعریف کردند، دشتی است بنام ازناچاک که پشت قله ازناچاک واقع شده و مسیر مالروی تقریبا سختی دارد ولی چون این دشت در گودی واقع شده تمام تابستان در آنجا برف هست و جای سرسبز و پر گلی است . بخاطر همین در تابستان چوپانهای منطقه گله های خودشان را به دشت ازناچاک میبرند با تعریف چوپانها از این منطقه مشتاق شدم که یک بار هم در آینده به اونجا سفر کنم. دوربینم را به یکی از چوپانها دادم تا از من یک عکس بگیرد و از هم خداحافظی کردیم. 

رکابزنی رو ادامه دادم تا پس از طی 15 کیلومتر سربالایی سخت به گردنه گَوَنه کوه با ارتفاع 2800 متر از سطح دریا رسیدم.

گردنه گونه کوه

با عبور از گردنه با منظره زیبای دریای ابر و مه که دره اشکور را پوشانده بود، مواجه شدم. چند دقیقه ای در گردنه استراحت کردم و از این منظره زیبا لذت بردم.

بعد گردنه گونه کوه، مرز استان قزوین و مازندارن را رد کردم و وارد استان مازندارن شدم. مسیر از گردنه کوه تا روستای سپارده (اولین روستای مازندارن در این مسیر) کاملا سرپایینی می باشد.

قله بزابن

با طی 10 کیلومتر سرپایینی خاکی با مناظر زیبای دره اشکور به روستای سپارده با ارتفاع 1945 رسیدم. یک ساعتی در روستای سپارده استراحت کردم و همچنین از اهالی در مورد مسیر پیش رو خبر گرفتم. اهالی اشاره کردند تا نیمه شهریور زنبوردارها و چوپانهای زیادی در ارتفاعات این مسیر هستند و از نیمه شهریور به بعد و با سرد شدن هوا ارتفاعات رو ترک می کنند.

 رکابزنی را در استان مازندارن به سمت روستاهای یازن، نارنه و تمل ادامه دادم. (مسیری اصلی که از روستای سپارده منشعب میشود به سمت استان گیلان و روستای های لشکان، درگاه، بارگاه دشت، گرمابدشت و سرانجام رحیم آباد رودسر  ادامه پیدا می کند)

روستای سپارده

پس از 10 کیلومتر رکابزنی به ابتدای روستای تمل و شروع مسیر آفرود به سمت گردنه بزابن رسیدم. مسیر با چندین سربالایی شدید شروع میشود و بعد از چند پیچ شیب ملایم شد و مسیر در کمره کوه ادامه پیدا میکند و در نزدیکی های گردنه اول دوباره سربالایی های شدید به سمت گردنه شروع میشود.

در اطراف مسیر گاوهای زیادی رها شده بودند و همچنین هر چند کیلومتر زنبودارها چادر زده بودند.

بالاخره بعد از طی سربالایی های شدید، گردنه اول بنام بزابن را رد کردم و به منطقه زورود و زارولات رسیدم در این منطقه گوسفند سرا های زیاد و همچنین چشمه های آب متعددی در کنار جاده وجود دارد. برنامه ریزی من برای شب مانی به گونه ای بود که در یکی از گوسفند سراهای این منطقه چادر بزنم و شب را با چادر و کیسه خواب بگذرانم.

بعد گردنه و ابتدای منطقه زورد از کنار چادر یک زنبوردار عبور کردم. از من برای استراحت و خوردن چای دعوت کرد و من هم با کمال میل قبول کردم. به چادر رفتم و از من با نان و عسل و پنیر تازه پذیرایی کرد و کمی در مورد مسیری که رکاب زدم و مسیری که پیش رو داشتم با هم صحبت کردیم. بعد از استراحت قصد داشتم حدود 2 کیلومتر دیگر رکاب بزنم و در گوسفند سرای بعدی برای شب چادر بزنم ولی با اصرار من رو نگه داشت و من هم از اونجایی که خسته بودم، قید 2 کیلومتر پیش رو تا گوسفند سرا و چادر زدن در آنجا را زدم و شب را مهمان چادر با صفای دوست زنبور دار شدم.

قبل از غروب آفتاب مه دره های کنار ما را پوشاند. مه، مثل آب توی رودخانه، تو دره حرکت میکرد و گاهی به سمت ارتفاعات بالا میامد و دوباره پایین میرفت. هوا هم واقعا سرد شده بود و من کاپشن گرمکن ام را پوشیدم. در اواخر تیر ماه که همه از گرما در عذاب هستند، بخاطر سرما در چادر بخاری نفتی روشن کردیم! بدلیل هوای صاف کوهستان،  آسمان شب پرستاره ای بالای سر داشتیم. حدود نیم ساعت بیرون چادر نشستم و فقط به زیبایی های آسمان شب خیره شده بودم که دوباره مه بالا آمد و برای گرم شدن به چادر برگشتم و بعد از خوردن شام به خواب رفتم.

صبح زود قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار شدم که برای ادامه سفر براه بیافتم، ولی وقتی به بیرون چادر آمدم، هوا بقدری سرد بود که از شروع حرکت پشیمان شدم و دوباره به رختخواب برگشتم! تا آفتاب طلوع کند و هوا کمی گرم تر شود. با طلوع آفتاب هوا کمی گرم تر شد و با خداحافظی از دوست زنبوردار مهمان نواز مسیر را به سمت گردنه آخر  ادامه دادم.

از زورود تا گردنه جاده با شیب ملایم ارتفاع میگیرد. بعد از یک ساعت رکابزنی و عبور از کنار چندین گوسفندسرا به گردنه لاکتراشان با ارتفاع 3100 متر رسیدم و دوباره مثل روز گذشته، بعد از گردنه با منظره زیبای دریای ابر که دره های پایین دست را پوشانده بود مواجه شدم . 

منظره بعد از گردنه

بعد گردنه، جاده سرپایینی خاکی در دل کوهها ارتفاع کم میکند و مناظر کم کم از شکل کوهستانی به جنگل های پراکنده تغییر میکنند. با کاهش ارتفاع وارد مه شدم و بعد از آن مه تقریبا کنار رفت و آفتاب نمایان شد.

جاده تا نزدیکی های جنت رودبار تماما سرپایینی است و قبل و بعد از جنت رودبار چند کیلومتر مسیر سربالایی ملایم یا کفی دارد و همچنین چند کیلومتر بعد از روستای آرمو مسیر آسفالته میشود. در مسیر رسیدن به جنت رودبار از کنار دورراهی روستاهای مختلف با مناظر زیبا رد شدم از جمله : لگا، آغوزکی، پلهم جان، آرمو، چورته و میشاورک 

در جنت رودبار نیم ساعتی توقف و استراحت کردم. روستا تقریبا شلوغ بود. به همین خاطر زیاد در جنت رودبار توقف نکردم و به مسیر ادامه دادم

بعد از جنت رودبار با پشت سرگذاشتن روستاهای ایزکی و اکراسر و جنگل های پراکنده وارد یکی از زیباترین جنگلهای خطه شمال به نام جنگل دالخانی شدم. تقریبا بعد از دوراهی گرسماسر جنگل های انبوه و زیبای دالخانی شروع میشوند.

این جاده در تونلی از درختان زیبا ارتفاع کم می کند . در اواسط جنگل دالخانی گاهی مه فضای جنگل را می پوشاند و زیبایی خاصی به مسیر میداد. هر چند کیلومتر توقف میکردم توقف میکردم و از زیبایی های طبیعت جنگل لذت میبردم. 

با نزدیک شدن به شمال نم نم باران شروع به بارش کرد. با پوشیدن بارانی با سرعت کم به مسیرم ادامه دادم. هر چه به رامسر نزدیک میشدم با توجه به تعطیلات جاده شلوغ تر می شد و بعضی از مسافران در این هوای لطیف و پاک در حال کشیدن قلیان بودند! 

جنگلهای انبوه دالخانی تا نزدیکی روستای پیازکش ادامه دارد و با رسیدن به روستای پیاز کش منظره زیبای آبی دریا از دل جنگلهای روی کوه مشخص میشود.

منظره رو به دریا از روستای پیازکش

بالاخره در ساعت 3 بعد از ظهر به رامسر رسیدم. بدلیل تعطیلات رامسر فوق العاده شلوغ بود. به همین خاطر زودتر بلیط برگشت تهیه کردم و به قزوین برگشتم.

رکابزنی مسیر انبوه، کلیشم، خصیل دشت، املش

یه بار دیگه، یکی از مسیرهای آفرود قزوین به شمال رو با یکی از دوستان خوبم رکاب زدیم. فقط بخاطر کمبود وقت قسمتی از مسیر مابین قزوین تا روستای انبوه رو با وانت طی کردیم و رکابزنی رو از روستای انبوه آغاز کردیم در ادامه  خلاصه ای از برنامه و چند تا عکس رو مشاهده کنید. این برنامه مشابه برنامه دو سال پیش در همین مسیر بود

روز اول: 

مسیر طی شده با وانت : قزوین - اسماعیل آباد - نیاق - الولک – گردنه کماسر (کاماسار) – دستجرد – طیاندشت – پل انبوه - انبوه (70 کیلومتر)

دوچرخه سواری از روستای انبوه تا کلیشم (17 کیلومتر)

پنج شنبه 14 خرداد: حرکت با وانت از قزوین به سمت انبوه در ساعت 15:30

با پشت سر گذاشتن روستاهای نیاق، الولک، گردنه کاماسار، دستجرد، پل انبوه به روستای انبوه می رسیم . مسیر از قزوین (ارتفاع 1300 متر) تا گردنه کاماسار (ارتفاع 2200 متر) به صورت سربالا است و از گردنه به سمت پل انبوه سرپایینی. حدود 60 در صد مسیر آسفالته است و مابقی خاکی نسبتا مناسب.

 از پل انبوه (ارتفاع 700) مسیری که از سال 93 آسفالت شده به سمت روستای انبوه (ارتفاع 1400) میرود. با رسیدن به روستای انبوه و بعد پیاده کردن دوچرخه ها از وانت، ساعت 18:45 شروع رکابزنی به سمت روستای کلیشم  . بعد رکاب زدن 17 کیلومتر مسیر خاکی اکثرا سربالایی در ساعت 20:45 به روستای کلیشم (ارتفاع 1950) می رسیم. شب مانی در قهوه خانه روستا

روز دوم :

 مسیر رکابزنی: کلیشم – ترار – جلیسه – چمچال – ملامحله – پیرکوه – پل آزادگان –  ملکوت – امام – خصیل دشت 

مسافت طی شده: 53 کیلومتر

جمعه 15 خرداد: ساعت 6:30 شروع رکابزنی در جاده خاکی به سمت گردنه تورار (ارتفاع 2300 متر)

 ساعت 7:30 با رسیدن به گردنه تورار و امامزاده ابراهیم به سمت روستای جلیسه سرازیر می شویم. پس از جلیسه با شروع جاده آسفالته و با پشت سر گذاشتن 3 کیلومتر سربالایی به سمت روستاهای ملامحله و پیرکوه سرازیر میشویم و با عبور از پل آزادگان در ساعت 10 به یک چهارراهی میرسیم. مسیر دست راست به سمت شرق را ادامه میدهیم و به پست ترین نقطه مسیر هنگام صعود با ارتفاع 1045 متر میرسیم. شروع مسیر سربالایی به سمت روستاهای ملکوت و امام (Omam)

 با رکاب زدن 13 کیلومتر جاده سربالایی به روستای ملکوت (ارتفاع 1429 متر) و سپس امام (ارتفاع 1760 متر) میرسیم. بعد از صرف ناهار و استراحت، ساعت 16:30 به سمت منطقه خصیل دشت رکاب میزنیم. بعد از امام وارد مناطق زیبای ییلاقی شهرستان املش می شویم.

 با طی 4 کیلومتر مسیر خاکی با سربالایی های شدید به جاده اصلی منتهی به منطقه خصیل دشت با ارتفاع 2100 متر میرسیم و به سمت پایین سرازیر میشویم.

ساعت 18:30 پس از مسافت 12 کیلومتر به خصیل دشت (ارتفاع 1817) وارد میشویم. شب مانی در قهوه خانه آقای صمدی.

 

روز سوم:

خصیل دشت – سه راهی شلیشه – هالی دشت – آغوزچال – بلوردکان - املش

مسافت طی شده: 40 کیلومتر

شنبه 16 خرداد: ساعت 7 صبح شروع رکابزنی در مسیر جنگلی با مناظر زیبا ار خصیل دشت به سمت بلوردکان و املش. در مسیر خصیل دشت تا بلوردکان با پیچ های پی در پی ارتفاع کم می کنیم و بعد از طی 20 کیلومتر به بلوردکان (ارتفاع 300 متر) میرسیم. بعد از بلوردکان جاده کفی و سرپایینی را در کنار رودخانه شلمان رود به سمت املش ادامه می دهیم. ساعت 9:15 به املش میرسیم  و با اتوبوس به قزوین برمی گردیم.

 

مسافت کل : انبوه تا املش (110 کیلومتر)

بیشترین ارتفاع: گردنه تورار (2308 متر )

کمترین ارتفاع: املش(47 متر )

کمترین ارتفاع هنگام صعود : دوراهی موسی کلایه و ملکوت (1040 متر)

فایل جی پی اس مسیر

فایل Google Earth مسیر

مسیر قزوین، انبوه، کلیشم، خصیل دشت، املش

انبوه به کلیشم

روستای کلیشم

امامزاده ابراهیم تورار

کلیشم به جلیسه

جلیسه

جلیسه به پیرکوه

امام به خصیل دشت

در مسیر خصیل دشت

مسیر خصیل دشت به بلوردکان

مسیر بلوردکان به املش

مسیرهای آفرود قزوین الموت شمال

سلام دوستان

 در این پست قصد دارم به منطقه الموت و راههای آفرودی که قزوین را از این منطقه زیبای کوهستانی به شمال کشور متصل میکند، بپردازم.دره وسیع الموت منطقه ای کوهستانی در شمال شهر قزوین شامل دو بخش الموت غربی و شرقی است . منطقه الموت غربی و شرقی جاده های مختلفی دارند که برای برنامه های آفرود هر کدام زیبایی های خاص خودشون را دارند. بدلیل کوهستانی بودن این منطقه و طبیعت زیبایش یکی از بهترین مکانها برای دوست داران مسیرهای آفرود بخصوص دوچرخه سواران کوهستان است. دیاری که علی رغم سختی هایش در سربالایی ها ولی با طبیعت بکر و مناظر زیبایش و قله های مرتفع اش دوستدارن طبیعت را در فصول مختلف به این منطقه فرا میخواند. در این نوشته سعی کردم با کمک عکسها و فایل های نرم افزار Google Earth و نوشته های سایر دوستان و منابع دیگر و اطلاعاتی که خودم بدست آوردم مسیرها را برای شما معرفی کنم.

 هدف اصلی من از این نوشته طولانی برای دوچرخه سواران کوهستان است ولی احتمالا نوشته های من درباره نوع مسیر بدرد موتور سواران و ماشین سواران آفرود نیز بخورد. زمانبندی هایی که من بطور تقریبی در طول این متن میاورم برای دوچرخه سواری کوهستان است البته در دوچرخه سواری کوهستان هم بسته به آمادگی جسمانی افراد گروه، شرایط جوی، حمل بار توسط دوچرخه سوار (شامل کیسه خواب، چادر و ...) و داشتن ماشین پشتیبان زمابندی اجرای برنامه متفاوت خواهد بود. ضمن این نکته هم ضروی است که دوچرخه سوارانی که قصد رکاب زدن در این مسیرها را دارند باید از آمادگی جسمی نسبتا خوبی برای دوچرخه سواری کوهستان برخوردار باشند. در این مسیرها بسته به نوع برنامه باید روزانه حداقل 5 تا 6 ساعت در مسیر کوهستانی رکاب زد که با احتساب زمان های استراحت این مدت 6،5 ساعته برای اجرای برنامه متفاوت خواهد بود. و در اکثر مسیرها با فرض رکاب زدن تمام مسیر حدودا باید نزدیک به 800 تا 1500 متر اختلاف ارتفاع را بصورت سربالایی (اغلبا آفرود) رکاب زد. پس از قبل، آمادگی های لازم برای اجرای این نوع برنامه را کسب کنید تا در اواسط برنامه دچار مشکل نشوید و یا اینکه ماشین پشتیبان شما را همراهی کند که میتواند هم حمل بارها را به عهده بگیرد و هم در صورت نیاز همرکابانی که توان ادامه مسیر را ندارند را سوار کند.

 مسیرهای دسترسی از قزوین به منطقه شمال در کل 3 مسیر اصلی هستند:

1- قزوین - الموت (معلم کلایه) - سه هزار - تنکابن

2- قزوین - الموت (رازمیان ) - اشکور - (رحیم آباد - رودسر ) یا (جنت رودبار - رامسر)

3- قزوین - الولک - الموت - کلیشم - (دیلمان - سیاهکل - لاهیجان) یا (خصیل دشت - املش)

 مسیر شماره 2 و 3 را میتوان بعد از منطقه الموت در دو مسیر متفاوت به سمت شمال ادامه داد

دانلود فایل Google Earth تمام مسیرها در قالب یک فایل

برای دانلود جداگانه فایل هر کدام از مسیرها به ادامه مطلب بروید

در ادامه مطلب این مسیرها را توصیف خواهیم کرد

 مسیر قرمز قزوین به تنکابن - مسیر سبز قزوین به رودسر (صورتی به رامسر) -مسیر آبی قزوین به لاهیجان (نارنجی به املش)

گزارش دوچرخه سواری قزوین – الموت (جاده اکبر آباد) – سه هزار - تنکابن

باز هم قسمت شد بریم شمال اونم از جاده ای که دو سال پیش با امین قسمتی از اون مسیر رو رکاب زدیم ولی قسمت اولش متفاوته و از یه مسیر قدیمی رفتیم که البته تا الان اون قسمت از مسیر رو من نرفته بودم و برام جدید بود. البته این برنامه قرار نبود به این شکل اجرا بشه و از اواسط برنامه میرفت که کنسل بشه ولی خدا رو شکر به پایان رسوندیمش.


روز اول

۱۴تیر ۹۳

مسیر : شهرک حصار خروان (20 کیلومتری اتوبان قزوین کرج) – کبریت میان – سه راهی قز قلعه - گردنه اکبر آباد (دکل صدا وسیما) – چاله – زردجین – تونل شیرکوه – باغدشت – شهرک - محمودآباد

این بار جاده ای رو برای رفتن به الموت انتخاب کردم که برای خودم تازگی داشت . این جاده در دهه 30 و 40 توسط نیروهای خارجی ساخته شده و اولین و قدیمی ترین جاده منطقه الموت هست.قسمت اول این مسیر از روستای کبریت میان در نزدیکی اتوبان قزوین به تهران تا روستای شهرک از روستاهای الموت تماما خاکیه

ساعت 6 صبح برنامه رو از روستای حصار خروان شروع کردیم.

مسیر بعد از روستای کبریت میان خاکی شد البته خاکیش خوبه. از میان مزارع گندم عبور کردم تا به سمت گردنه که دکل صدا و سیما در بالاش از دور مشخصه برسیم. 

مسیر جدید قزوین الموت تنکابن هم در راستای همین جاده ای که ما طی میکردیم در حال ساخته و حدود 20 کیلومتر اولش هم آسفالت شده ولی چون بعد از چند کیلومتر این دو تا جاده از هم فاصله می گیرن و دور میشن ما همون مسیر خودمون رو طی کردیم و وارد مسیر جدید نشدیم. 
بعد از سه راهی روستای قز قلعه سربالایی های مسیر تند شد و شروع به ارتفاع گرفتن به سمت گردنه کردیم . جاده با اینکه قدیمی سازه ولی شیب مسیرش خوب بود و خاکی مسیر هم مناسب بود. بعد از رسیدن به گردنه اکبر آباد و کمی استراحت و صحبت با نگهبان دکلهای مخابرات به سمت دره الموت سرازیر شدیم. 

روستای چاله

پس از طی کردن چند کیلومتر سرپایینی به دو راهی رسیدیم که بعد از حدود 20 کیلومتر در تونل شیرکوه به هم متصل میشن ولی از روستاهای متفاوتی رد میشوند. ما به خیال اینکه مسیر سمت چپ که از روستای چاله و زردجین رد میشه بهتره این مسیر رو انتخاب کردیم (مسیر سمت راست به اکبر آباد و آقاگیر میره). ولی از این خبر نداشتیم که مسیرش واقعا داغونه هر چی پایین تر میرفتیم مسیر خراب میشد تا اینکه به روستای چاله رسیدیم. در روستای چاله میهمان یکی از اهالی خونگرم روستا شدیم و کمی استراحت کردیم و از ما با گیلاس و آلبالوهایی که تازه از باغ چیده بودن پذیرایی کرد.

یکی از اهالی خونگرم روستای چاله

نیم ساعتی استراحت کردیم و به مسیرمون به سمت پایین ادامه دادیم و از روستای زردجین هم عبور کردیم دیگه واقعا جاده خراب شده بود. اهالی روستای چاله از این مسیر با الموت رفت و آمد نمیکنن.
جاده ی پر از سنگهای ریز و درشت و خاک نرم نمیگذاشت تو سرپایینی ها سرعت بگیریم. در بعضی از قسمتهای جاده بدلیل ریزش بسته شده بود که امکان عبور یک ماشین به زحمت بود.

ریزش جاده چاله به شیرکوه

نزدیکی های تونل شیرکوه بودیم که بالاخره این جاده خراب کار دست من داد و دوچرخه در یه شیب تند، روی خاک نرم لیز خورد و زمین خوردم که فقط یه خراش کوچیک روی زانوم افتاد. سریع بهش رسیدگی کردم و مسیر رو به سمت شیرکوه ادامه دادیم

شیرکوه

در نزدیکی های تونل به دلیل عملیات جاده سازی نیم ساعتی معطل شدیم و من هم کمی استراحت کردم. تو همین استراحت کم کم بدنم سرد شد و دردی در مفصل زانوم آشکار شد. که البته در راه رفتن بیشتر اذیت میکرد تا رکاب زدن

ماشین آلات راه سازی در حال کار روی جاده قزوین - الموت - تنکابن

تونل شیرکوه سال ساخت 1344

بعد عبور از تونل در مسیر سربالایی ملایم به سمت روستای شهرک رکاب زدیم دیگه زانوی من برای ادامه مسیر یاری نمیکرد. تصمیم داشتیم داشتیم شب اول رو در روستای گرمارود بمانیم . 18 کیلومتر تا گرمارود مسیر باقی مانده بود و همچنین تا غروب هم 2 ساعتی فرصت داشتیم ولی زانوی من دیگه جوابگو نبود. چند کیلومتر بعد از شهرک به روستای محمود آباد رسیدیم و با توجه به اینکه اونجا سوییت داشت و من هم دیگه نمیتونستم ادامه مسیر بدم تصمیم گرفتیم تا امشب رو تو این روستا بمونیم و ببنیم فردا پای من بهتر میشه یا نه.

بعد از اجاره اتاق من فقط استراحت کردم و دوستم که از مزرعه پرورش ماهی چند تا ماهی قزل آلا خریده بود مشغول درست کردن آتش و کباب کردن ماهی برای شام شد.

روز دوم

۱۵تیر ۹۳

صبح زود از خواب بلند شدم تا وضعیت زانوم رو چک کنم که دیدم با دیشب تغییری نکرده و در راه رفتن درد میکند. تا حدود ساعت 10 استراحت کردم و داشتیم تصمیم میگرفتیم که با ماشین به قزوین برگردیم. از طرفی زانوم درد میامد و از طرفی هم دلم نمیومد برنامه رو خراب کنم. دوباره سوار دوچرخه شدم تا زانوم رو تست کنم. در سرپایینی زانوم دردی نداشت ولی نمیتونستم سربالایی رو رکاب بزنم. فکری به سرمون زد از اونجایی که مسیر گردنه سلمبار تا دره سه هزار و تنکابن 95 درصد سرپایینیه تصمیم گرفتیم مسیر تا گردنه رو با ماشین طی کنیم و از اونجا با دوچرخه به سمت پایین سرازیر بشیم. یک ساعتی دنبال ماشین گشتیم ولی هیچ ماشینی اون سمت نمیرفت و وانت نیسان هم درخواست مبالغ بالای صد هزار تومان میکرد. تا اینکه بالاخره به آژانس در معلم کلایه زنگ زدیم و قرار شد بیاد دنبال ما و تا گردنه 60 هزار تومان از ما بگیره.

ساعت 11 دوچرخه ها رو عقب ماشین باز زدیم و به سمت گردنه حرکت کردیم و بعد حدود 40 دقیقه در کاروانسرای پیچه بن حدود 1 کیلومتر مانده به گردنه از ماشین پیاده شدیم. وضعیت زانوم هم کمی بهتر شده بود.

آبشار کلاک در مسیر گرمارود به پیچه بن



دشت مرتفع و زیبای پیچه بن





انتهای مسیر گردنه از سمت الموت

در نزدیکی گردنه کارونسرای پیچه بن قرار داره که از کاروانسراهای دوره قاجاری است و تا 50 سال پیش هم رونق داشته و کاروانهایی که از سمت شمال به قزوین یا برعکس می آمدن در اینجا اتراق میکردن. ولی از از 50 سال پیش با کشیده شدن جاده ما بین مناطق جبهه شمالی و جنوبی رشته کوه البرز این مسیرهای مالرو و صعب العبور کم تردد شدن و کارونسرا هم از رونق افتاد و متروکه شد.

کارونسرای پیچه بن

از کارونسرا بازدید کردیم و به سمت گردنه 3300 متری سلمبار رفتیم و چشممون به جمال قله علم کوه با اون نوک تیزش و کوههای تخت سلیمان روشن شد.

من و علم کوه!




روستای سلمبار اولین روستای مازندران در این مسیر

با وجود اینکه سر ظهر بود، هوای منطقه فوق العاده خنک و مطبوع بود و تو این فصل دامنه کوهها هنوز سرسبز و پر گل بودن. جاده زیبا مدام در دل کوه پیچ میخورد و ارتفاع کم میکرد در کنار مسیرهم پر بود از کندوهای زنبور عسل و روستاییانی که به مناطق مرتفع آمده بودن تا از گلهای این مناطق برای تغذیه زنبورها استفاده کنند.

در یکی از زنبورداری ها چند دقیقه ای با چند زنبوردار هم کلام شدیم و از نزدیک با کار و مشکلاتشون آشنا شدیم یکی از بزرگترین مشکلاتشون خرسهای منطقه هستند که کندو ها رو داغون می کنند و اگر یک شب بالای سر کندوها نباشن خرس ها عسل رو از بین میبرن. در ضمن زنبوردار ها گفتن که سه شب پیش تو منطقه برف بارید!! و علم کوه و ارتقاعات پایین ترش رو کاملا سفید پوش کرده بود.

از زنبوردارها خداحافظی کردیم و به سمت ارتفاعات پایین حرکت کردیم و کم کم هوا مه آلود شد و مه گاهی جاده رو دربر میگرفت و گاهی کنار میرفت. در وسط راه میهمان دو پیرمرد باحال هم شدیم که دو نفری زده بودن به دل جاده

بعد روستای مران از مناطق ییلاقی خارج شدیم و وارد مناطق جنگلی شدیم و جنگل های سرسبز سه هزار نمایان شدن .

روستای مران


مسیر مران به سه هزار

از روستای سربالان که عبور کردیم من واقعا حیرت زده شدم جنگل نسبت به دو سال پیش که ما این مسیر رو رکاب زدیم خراب شده بود و کنار جاده پر شده بود از کارگاههای جاده سازی و هر چند کیلومتر در حال کندن تونل بودن و ماشین آلات راهسازی هم مدام در حال رفت و آمد بودن

روستای سربالان



عملیات حفر تونل جاده قزوین - الموت - تنکابن

اواسط مسیر یک ماشین که آژیر میکشید از ما خواست که به سمت پایین حرکت کنیم چون قرار بود صخره های کنار جاده رو منفجر کنند و جاده رو میخواستن ببندند. ما از مسیر سریع خارج شدیم و چند دقیقه وایستادیم تا انفجار رو ببنیم . بعد از چند دقیقه و تخلیه کامل مسیر دستور انفجار رو دادن واقعا صدای مهیبی داشت بخصوص که منطقه کوهستانی بود و صدا تو کوهها میپیچید.
بعد از دیدن انفجار به سمت تنکابن حرکت کردیم و از مناطق جنگلی زیبا عبور کردیم و هر چند دقیقه برای لذت بردن از مناظر توقف میکردیم 

بام تنکابن

بالاخره ساعت 8 عصر به تنکابن رسیدیم و فردا ظهر با اتوبوس به قزوین برگشتیم

این هم مسیری که در دو روز طی کردیم و فایل گوگل ارث مسیر

http://s5.picofile.com/file/81294146...Hezar.kmz.html

مسیر: محمود آباد – زوارک - گرمارود – پیچه بن – گردنه سلمبار - مران – یوج – قاضی محله - سربالان – خرم آباد – تنکابن

گزارش دوچرخه سواری قزوین (الموت) شمال (اشکورات و رودسر)

باز هم دوباره قسمت شد با دوچرخه بریم شمال اونم مسیری که سه سال پیش برای اولین بار از اون مسیر رفتیم شمال. البته پارسال هم در مسیر الموت به جنت رودبار رامسر قسمتی از این مسیر رو رکاب زده بودم ولی مسیر دره اشکور و جنت رودبار در اولین روستای بعد از گردنه (سپارده) از هم جدا میشوند.

 

روز اول
دوشنبه 5 خرداد 93


مسیر : قزوین – باراجین – زرشک – گردنه گدوک – بهرام آباد – رازمیان – هیر – ویار

مسیرمون رو از جاده باراجین به سمت گردنه گدوک شروع کردیم این مسیر تماما سربالا است که بعضی جاهاش شیبش تند میشه ولی قابل رکاب زدنه. این بار بدلایلی نتونستیم صبح زود استارت برنامه رو بزنیم و تا از قزوین خارج بشیم ساعت 9 صبح شد و سربالایی های مسیر رو زیر آفتاب رکاب زدیم (دانشگاه تا گردنه 20 کیلومتر)

مسیر باراجین به زرشک





در راه گردنه گدوک

بعد از گردنه به سمت دره الموت سرازیر شدیم و از مناظر زیبا و سرپایینی های تند لذت میبردیم. سرپایینی ها در روستای بهرام آباد تمام شد و به سمت شهر رازمیان رکاب زدیم (گردنه تا رازمیان 30 کیلومتر)

مناظر دره الموت (غربی) بعد از گردنه




کوههای پر از برف مابین منطقه الموت و مازندران









روستای کامان

ناهار رو در رازمیان خوردیم و کمی استراحت کردیم و بعد ازظهر به سمت روستاهای هیر و ویار حرکت کردیم مسیر رازمیان به هیرسربالایی هایی با شیب مثبت زیادی داره بخصوص در چند کیلومتر اول مسیر که واقعا رکاب زدنش خیلی سخته !

سربالایی های ابتدای جاده هیر

نزدیک روستای هیر استخوانهای یه خر بدبخت رو دیدیم که گوشتهاش به طور کامل، احتمالا توسط حیوانات گوشت خوار خورده شده بود!! و از اونجایی هم که نزدیک غروب بود و من هم یاد حرفهای پارسال محیط بان الموتی که در مسیر دیده بودمش افتادم که میگفت: این منطقه پلنگ داره و تا الان چند بار به دام های روستایی ها حمله کردن و منطقه الموت بخصوص ارتفاعاتش هم که خرس زیاد داره! ما هم ترسیدیم و زود گازش رو گرفتیم تا به روستای مقصد امشبمون که آخرین روستای استان قزوین در این مسیر یعنی ویار برسیم.

دم غروب بود که به روستای ویار رسیدیم و شب رو در امامزاده روستا گذروندیم. امامزاده رختخواب و دستشویی و چشمه آب داره. با توجه به کوهستانی بودن روستای ویار شب هوا خیلی سرد شده بود بطوری که هر کدوممون دو تا پتو روی خودمون انداخته بودیم!! (رازمیان تا ویار 17 کیلومتر)

روز دوم
سه شنبه 6 خرداد 93

مسیر : ویار – شنگل رود - کلیج دره – گردنه گونه کوه – سپارده - لوشکان


امامزاده روستای ویار

این بار هم اشتباه کردیم! و دیر از خواب بلند شدیم و تا وسایلمون رو جمع کنیم و صبحانه بخوریم ساعت 9 صبح شد و از اینجا به بعد سربالایی های آفرود و خاکی مابین استان قزوین و استان مازندران وگیلان رو پیش رومون داشتیم و باید تا گردنه 2800 متری رکاب میزدیم. مسیر بعد روستای ویار با سربالایی های تند و خاکی شروع میشه. و در دل کوه پیچ میخوره و ارتفاع میگیره.

یکی از گوسفند سراهای مسیر ویار به گردنه گونه کوه



در مسیر گردنه گونه کوه




بوته های ریواس

در میانه راه گردنه به منطقه ای برخوردیم که پر از بوته های ریواس بود. ما هم یک ساعتی اونجا استراحت کردیم و دلی از عزا در آوردیم و تا میتونیستیم ریواس خوردیم. البته تو این فصل ریواس ها اکثرشون آبدار نیستن ولی تو اون منطقه هنوز ریواسهای خوبی پیدا میشد.

ریواس

بعد از ریواس خوران! به سمت گردنه حرکت کردیم و بعد گردنه دیگه از استان قزوین خارج شدیم وارد استان مازندارن شدیم (ویار تا گردنه گونه کوه 16 کیلومتر)

بعد از گردنه گونه کوه

با رسیدن به گردنه مسیر سرپایینی و خاکی شروع شد. بعد از حدود 35 کیلومتر رکاب زدن سربالایی های سخت از رازمیان تا گردنه گونه کوه، این سرپایینی ها واقعا لذت بخش بود بخصوص که هوای این مناطق واقعا خنک و مطبوعه و مناظر هم فوق العاده اند.

یکی از تکه برفهای کنار مسیر




مسیر سرازیر شدن به روستای سپارده

حدود 10 کیلومتر سرپایینی رو طی کردیم تا به روستای سپارده از توابع شهرستان رامسر استان مازندارن رسیدیم و ناهار رو در این روستا خوردیم و کمی استراحت کردیم. وقتی تو این روستا بودیم هوا ابری شد و نم نم بارون شروع شد.

یکی از روستاهای دره اشکور

بعد قطع شدن باران به سمت استان گیلان حرکت کردیم و به اولین روستای استان گیلان در این مسیر به نام لوشکان رسیدیم و دوباره بارش باران شروع شد و ما هم مجبور شدیم شب رو در این روستا بمونیم و در کنار قهوه خانه روستا اتاقی کرایه کردیم که زیاد مناسب نبود ولی بهتر از برپا کردن چادر و کیسه خواب تو اون بارون و هوای سرد بود. شب هم با سرد شدن هوا بخاری هیزمی رو روشن کردیم که اولش دود عجیبی کرد بعدش هر چی جک و جانور بود از سوراخهای دیوار سرازیر شدن بیرون!!

روستای لشکان

بعد خوردن شام به خواب رفتیم. (گردنه کونه کوه تا لوشکان 18 کیومتر)

روز سوم
چهارشنبه 7 خرداد

مسیر: لوشکان – درگاه – بارگاه دشت – سی پل – گرمابدشت – سفید آب – رحیم آباد - رودسر

باران شب قبل واقعا هوا رو مطبوع کرده بود . بعد خوردن صبحانه به باغهایی روستای لوشکان رفتیم و کمی گشت و گذار کردیم. بیشتر محصول روستای لوشکان و در کل روستاهای منطقه اشکورات فندق و گردو و گل گاو زبانه ولی امسال بدلیل بارش برف در بهار تمام فندق ها و گردو ها سوخته اند و فقط محلی ها میتونن روی محصول گل گاو زبان تکیه کنند.

اتاقی که در لوشکان کرایه کردیم


درختهای فندق روستای لوشکان

بعد از تحویل اتاق به مسیرمون بسمت شمال دره اشکور ادامه دادیم و در مسیر اکثرا سرپایینی از مناطق ییلاقی و نیمه جنگی عبور میکردیم و از مناظر زیبای لذت میبردیم.

در جاده از دو تا تونل هم عبور کردیم که با اسکورت یکی از ماشین های عبوری از یکی از تونل ها که طولانی بود عبور کردیم. بعد تونل به روستای گرمابدشت رسیدیم از اینجا به بعد پوشش جنگلی انبوه تر شد. (لوشکان تا گرمابدشت 30 کیلومتر)

تونل گرمابدشت

باز هم مثل روز قبل هوا ابری شد و در ورودی روستای سجیران باران شدید شد. ما هم یه سرپناه گیر آوردیم و از بارون شدید در امان ماندیم باران رگباری شدید حدود یک ساعت بارید و نیم ساعت هم صبر کردیم تا آسفالت مقداری خشک بشه و بعد ادامه مسیر بدهیم.

بارش باران شدید





پس از باران













یکی از ماشینهای قدیمی که در مسیر دیدیم

از منطقه سفید آب کم کم از جنگل خارج شدیم و مسیر کفی شد و دیگه شالیزارهای برنج در کنار جاده دیده میشدند و هوا هم رو به گرمی رفت.

بعد عبور از شهر رحیم آباد به رودسر رسیدیم و با تهیه بلیط برای روز آینده یک شب در روسر ماندیم و بعد از رفتن به ساحل دوچرخه ها را در اتوبوس گذاشتیم و به قزوین برگشتیم (گرمابدشت تا رودسر 32 کیلومتر)

 
ساحل رودسر








این هم مسیری که در 3 روز طی کردیم
و فایل گوگل ارث مسیر






ممنون از این که وقت گذاشتید و گزارش رو رو خوندید

گزارش دوچرخه سواری قزوین - الموت - کلیشم - بلوردکان - املش

بعد ماه رمضان دلم رو برای یه برنامه شمال صابون زده بودم. از اونجایی نشد با یکی از دوستان تو این سفر همرکاب بشم. دل رو زدم به دریا و برای اولین بار یه مسیر کوهستانی از قزوین به سمت شمال رو تنهایی رکاب زدم.

روز اول
21 مرداد 92

این بار چون تنها بودم و مسیر روز اول از قزوین به روستای انبوه گیلان در یه قسمتش فوق العاده خراب و بدون آبه و همچنین مسیرش شیبهای خیلی تندی داره که تو برنامه پارسال تو همین مسیر (قزوین – الموت - دیلمان) حسابی خسته مون کرد. تصمیم گرفتم یه قسمتی از مسیر رو با مینی بوس روستای انبوه برم و از اونجا رکاب زدن رو شروع کنم. ساعت 3 بعد از ظهر بعد از بستن دوچرخه روی باربند، مینی بوس به سمت روستای انبوه حرکت کرد. 

واقعا کار خوبی کردم چون وقتی به 10 کیلومتر آخر مسیر روستای انبوه رسیدیم دیدم وضع جاده از پارسال هم خرابتر شده و بارش باران طی این یک سال کاملا جاده رو خراب کرده که امکان رکاب زدن تو سربالایی های تند مسیر واقعا غیر ممکنه. حدود ساعت 6 بعد از ظهر به روستای انبوه رسیدم و بعد از بستن بارها بروی دوچرخه به سمت روستای کلیشم (Kelishom) به راه افتادم تا از برنامه روز دوم جلو بیفتم و برنامه روز دوم رو از کلیشم آغاز کنم.

روستای انبوه

دوچرخه سواری از روستای انبوه تا کلیشم حدود 2 ساعت وقت میبره و مسیر هم سربالاست. خورشید در حال غروب بود به روستای کلیشم رسیدم و شب رو در قهوه خانه روستا گذروندم

مسیر طی شده با مینی بوس : قزوین - اسماعیل آباد - نیاق - الولک – گردنه کماسر (کاماسار) – دستجرد – طیاندشت – پل انبوه - انبوه (70 کیلومتر)
دوچرخه سواری از روستای انبوه تا کلیشم (17 کیلومتر)

روز دوم
22 مرداد 92

ساعت 6:30 صبح از کلیشم به سمت گردنه ترار (Torar) شروع به رکاب زدن کردم. از روستای کلیشم یک مسیر هم به سمت دریاچه خلشکوه و ییلاقات منطقه دیلمان و عمارلو وجود داره که پارسال اون مسیر رو رکاب زدیم
حدود 4 کیلومتر سربلایی تیز رو رکاب زدم تا بالاخره به گردنه ترار رسیدم و منظره ی مورد علاقه ام یعنی همون دریای ابر روبرو شدم! بعد از گردنه آب و هوا به شکل عجیبی تغییر کرد و هوا خنک شد.

با کم کردن ارتفاع بعد از گردنه به علفزار وسیعی رسیدم که با وجود گرمای شدید مرداد ماه هنوز سرسبز و زیبا بود و امامزاده ای یا بنای قدیمی هم در وسط این علفزار ها واقع شده بود بنام امامزاده ابراهیم. (کلیشم – ترار 5 کیلومتر)

امامزاده ابراهیم (تُرار)

در هوای مه آلود در جاده ای نسبتا خراب به سمت روستای جلیسه (اولین روستا بعد از کلیشم) حرکت کردم تا بعد از عبور از میان باغهای سرسبز روستا به روستای جلیسه رسیدم. از موقعی که از روستای کلیشم خارج شدم تا وقتی که وارد روستای جلیسه بشم نه آدمی دیدم و نه ماشینی!! و فقط چند تا گاو تو مسیر بودن! (ترار – جلیسه 8 کیلومتر)

باغهای روستای جلیسه

بعد از روستای جلیسه 4 کیلومتر مسیر سربالایی رکاب زدم و دوباره مسیر سرپایینی شد دیگه از هوای مه آلود خبری نبود و هم خورشید آفتابی شد. در مسیر سرپایینی از روستاهای چمچال، ملامحله، پیرکوه، بنه زمین عبور کردم. در روستای بزرگ پیرکوه در قهوه خانه کمی استراحت کردم و صبحانه مختصری به بدن زدم و از اهالی در مورد مسیر پیش روم راهنمایی گرفتم. بعد عبور از پل آزادگان (جلیسه – پل آزادگان 10 کیلومتر) و دوراهی موسی کلایه به پست ترین نقطه مسیر روز دوم با ارتفاع 1020 متر از سطح دریا رسیدم و باید خودم رو تا ارتفاع 2150 متری بالا بکشم.

دورنمای روستای موسی کلایه (سمت چپ تصویر)

مسیر سربالایی رو در پیش گرفتم تا به روستای ملکوت که مرکز دهستان سمام بود رسیدم (پل آزادگان – ملکوت 11 کیلومتر) بعد از اون وارد فرعی به سمت روستای تاریخی اُمام (Omam) شدم

مزارع روستای ملکوت

جلوی یکی از مغازه های روستا برای استرحت توقف کردم. با چند تن از اهالی در مورد مسیری که رکاب زدم و مسیر پیش رو صحبت کردم. براشون خیلی جالب بود که من تنهایی این مسیر رو رکاب زدم و اکثرشون بخاطر اینکار سرزنشم کردن!! مردم این روستا خیلی مهمون نواز بودن صاحب مغازه از من برای ناهار به خونه شون دعوت کرد. ولی من قبول نکردم ولی اینقدر اصرار کرد که من دیگه کم کم داشتم راضی میشدم برای ناهار به خونشون برم. در همین حین یکی از مشتریهای مغازه که جوان باحالی بود از من دعوت کرد برای ناهار به خونه اونها برم که چند تا جوان مجرد بودن و برای چند روزی به روستا ییلاقی امام اومده بودن. برای اینکه برای خانواده صاحب مغازه زحمت ایجاد نکنم دعوت جوان رو قبول کردم و ناهار رو در خانه اونها خوردم و بعد از استراحت و کمی گپ و گفت در مورد مسیر، آماده ادامه مسیر شدم. (ملکوت – امام 5 کیلومتر)
از روستای امام به بعد باز آب و هوا تغییر کرد و با اینکه حدود ساعت 3 بعد از ظهر بود هوا خنک و مه آلود شد و منطقه کم کم سر سبز شد و این نوید ورود به مناطق ییلاقی رو می داد. 

مه سریعا منطقه در بر گرفت بطوری که حتی چند متری رو هم نمیدیدم. 

بعد عبور از چند سربالایی نفس گیر به چشمه لوزان رسیدم که آب فوق العاده خنکی داشت. یک خانواده در کنار چشمه در حال کباب کردن جوجه بودن که با دیدن من به تنهایی تو اون منطقه تعجب کردن و یک سیخ جوجه هم مهمونم کردن. (امام – لوزان 10 کیلومتر)

چشمه لوزان




مناظر اطراف چشمه لوزان

در حالیکه تو مه فوق العاده غلیظ در مسیر تقریبا کفی رکاب میزدم از کنار گله های گاو گوسفند زیادی عبور میکردم. برای چند لحظه مه کنار رفت و خودم رو تو یه دشت وسیع بسیار زیبا دیدم. ولی دوباره مه روی دشت نشست و من رو از دیدن دشت فوق العاده محروم کرد. وجود مه تو طبیعت زیبایی خاصی داره ولی یکی از بدی هاش اینه که آدم رو از دیدن مناظر محروم میکنه و فقط میتونی چند متری خودت رو ببینی.

چاک دشت

اسم این دشت، "چاک دشت" بود یا به قول محلی ها "چاکه دشت" البته با تلفظ گیلکی! من قبلا اسم چاک دشت رو شنیده بودم ولی محلی ها اون رو جوری با لهجه گیلکی تلفظ میکردن که من فکر کردم اشتباهی وارد یک مسیر دیگه شدم! 
چند تا خونه هم که دامدارها در اونها زندگی میکردن تو این دشت ساخته شده بود. (لوزان – چاک دشت 3 کیلومتر)

Click this bar to view the original image of 600x800px.

بعد از چاک دشت در جاده ای که بارون داغونش کرده بود ولی خشک شده بود به سمت پایین سرازیر شدم و از کنار چند تا سگ گردن کلفت هم عبور کردم که یکی شون داشت برام شاخ و شونه می کشید فقط شانس آوردم تو سرپایینی ها به این سگ ها رسیدم والا نسخه ام پیچده شده بود. البته توی اون مه غلیظ ترس از این داشتم که یه وقت با سربالایی و سگ با هم برخورد کنم که خدا رو شکر این اتفاق نیافتاد. تو سربالایی های قبل از این مسیر به چند تا سگ گله برخورد داشتم ولی خیلی ریلکس از کنارشون رد شدم و اونا هم کاری باهام نداشتن.

3 کیلومتر در سرپایینی رفتم تا به منطقه زیبای خصیل دشت (خسیب دشت) رسیدم. وبرنامه دوچرخه سواری روز دوم رو در این منطقه به پایان رسوندم.

خسیب دشت (قهوه خانه صمدی)

منظقه خسیب دشت دارای یک قهوه خانه (آقای صمدی) و چند تا ویلا است که اونها رو به گرشگران اجاره میدن. بارها رو از روی دوچرخه باز کردم و شب رو در قهوه خانه آقای صمدی گذروندم. هوای این ناحیه در تابستان واقعا مطبوع و خنکه. با اینکه هوا مه آلوده ولی اصلا گرم و شرجی نیست. شب به یاد ماندنی رو در قهوه خانه صمدی گذروندم چون تو وسط تابستان در حالیکه همه از گرما در عذاب هستن بخاری قهوه خانه تا صبح روشن بود و همچنین مجبور شدم از پتوهم استفاده کنم. (چاک دشت – خسیب دشت 3 کیلومتر)

داخل قهوه خانه




ویلاهای اطراف قهوه خانه



چشم انداز مناظر زیبا از خسیب دشت


مسیر روز دوم: کلیشم – ترار – جلیسه – چمچال – ملامحله – پیرکوه – پل آزادگان – دوراهی موسی کلایه – ملکوت – امام – چشمه لوزان – چاک دشت – خصیب دشت 
مسافت طی شده: 58 کیلومتر

روز سوم
23 مرداد 92

روز آخر این مسیر همون ترکیب جنگل و سرپایینی مورد علاقه من بود. صبح بعد از خوردن یک صبحانه کامل به همراه پنیر محلی، قهوه خانه رو به سمت پایین ترک کردم 

در منطقه ی جنگلی منتهی به شهر املش شروع به کم کردن ارتقاع کردم. جاده جنگلی بسیار زیبا که گاهی غرق در مه میشد و گاهی آفتابی و همینطور در دل کوهها پیچ میخورد و به پایین میرفت.

جنگل هالی دشت

جاده بسیار خلوت بود و فقط ماشین های عجیب و غریبی تو این جاده رفت و آمد میکردن که پلاک هم نداشتن و وقتی با محلی ها صحبت کردم میگفتن که این ماشینها حتی سند هم ندارن!! اینا جیپ ها و کامیونهای روسی هستن که فقط تو همین راههای فرعی و صعب العبور تردد میکنن و شما تو هیچ منطقه ای غیر از کوهستان های شمال ایران از این ماشینها نخواهید دید. 
جاده بعد از منطقه هالی دشت آسفالته شد و بالاخره مسیر خاکی تموم شد. و من میتونستم با سرعت بیشتری به سمت پایین حرکت کنم.

Click this bar to view the original image of 600x800px.

Click this bar to view the original image of 600x800px.

تنها عکسی که در این مسیر از خودم گرفتم!!

Click this bar to view the original image of 600x800px.

Click this bar to view the original image of 600x800px.

جاده پیچ در پیچ تا روستای بلوردکان ادامه داشت و بعد از اون جاده به صورت مستقیم و تقریبا کفی به سمت شهر املش ادامه پیدا میکرد. (خسیب دشت – بلوردکان 20 کیلومتر) بعد از بلوردکان کم کم جاده شلوغ شد و روستاهای بیشتری در مسیر وجود داشت و دیگه از اون هوای خنک و مطبوع خبری نبود

Click this bar to view the small image.

کم کم هوا گرم و شرجی شد و مزارع برنج در کنار رودخانه نمایان شدند و مزارع چای هم در روی تپه ها خودنمایی میکردن.

شلمان رود

Click this bar to view the original image of 600x800px.

جاده بلوردکان - املش



مزارع برنج کنار جاده

20 کیلومتر بعد از بلورکان به شهر املش رسیدم و با توجه به گرمی هوا قید رفتن به دریا رو زدم و با تهیه بلیط اتوبوس به از املش به قزوین برگشتم

مسیر روز سوم: خسیب دشت – سه راهی شلیشه – هالی دشت – آغوزچال – بلوردکان - املش
مسافت طی شده: 40 کیلومتر

این هم فایل گوگل ارث مسیر 

Click this bar to view the original image of 800x680px.

این مسیر دوراهی های و حتی چند راهی های بی نام و نشان زیاد داره و بیشتر اوقات کسی هم سر دوراهی ها نیست تا بشه ازش سوال پرسید. پس بهتره قبل از اجرای این برنامه کروکی مسیر دقیق بررسی بشه.

برای بدست آوردن اطلاعات دقیق تر و بیشتر در مورد این مسیر به کتاب "دوچرخه کوهستان" باشگاه گشتا صفحات 191 تا 194 مراجعه کنید.

در آخر ممنون که گزارش رو خوندید و اگه خسته کننده بود، ببخشید.